Hi, ik ben Mirjam.
En ik ben nog altijd dankbaar dat ik als begin twintiger “al” een burnout kreeg. Hoe heftig het destijds ook was, als ik toen ook moeder was geweest had het me nog 100 keer meer opgebroken. 40 uur per week stage lopen, dagelijks dik anderhalf uur reistijd enkele reis, een bijbaantje, net samen gaan wonen, in de avonduren nog een scriptie schrijven en oh ook nog iets met van een sociaal leven onderhouden. Ik was begin 20 toen dit schema me opbrak. Ik KON niet meer, behalve dan acuut stoppen met alles wat ik deed. Burnout. Wat voelde dat als falen. Als begin twintiger hoorde ik toch de hele wereld aan te kunnen? Mijn lichaam had eerder door dan mijn hoofd dat er iets moest veranderen en ik nam mezelf voor dat ik nooit meer op dit punt zou komen. Deze keer had ik het “geluk” dat ik me echt 100% op mijn herstel kon richten, maar hoe zou het zijn als dit me zou overkomen als moeder? Want dan hoef je niet alleen voor jezelf te zorgen.
Inmiddels ben ik niet meer die twintiger die zichzelf opnieuw moest uitvinden, maar een moeder van twee kids met een eigen bedrijf. Mijn dagen zijn alles behalve rustig, maar ik pas nog steeds de lessen toe die mij destijds weer uit mijn burnout hebben geholpen en voel me daardoor niet snel van mijn stuk gebracht. Ik weet hoe ik mee moet bewegen met de drukte en chaos die het moederschap in combinatie met een eigen bedrijf met zich mee brengt en op momenten dat ik wel stress voel weet ik gelukkig snel weer om te buigen. Het motto “gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat,” is me op het lijf geschreven.
Ik geloof erin dat er altijd mogelijkheden zijn en ik ben erop gebrand deze te vinden. Ik ben allergisch voor de opmerking “ja maar in mijn situatie kan het echt niet hoor.” Er is altijd wel iets mogelijk, je moet er alleen wel open voor staan en het willen zien. Mijn brein staat altijd aan en werkt snel. Geef mij een situatie en mijn brein schiet direct in oplossingsstand. Daarnaast ben ik ook nog een hele visuele en associatieve denker. Ik zie snel voor me wat iemand omschrijft en maak direct allemaal bruggetjes. Verwacht van mij dan ook geen 13 in dozijn ideeën maar juist gekkere of meer onverwachte.
Mijn visie op je niet overweldigd voelen als ondernemende moeder is dat het kan. Absoluut. Maar dat je wel bereid moet zijn om duidelijke grenzen te stellen en keuzes te maken. Alles kan, maar niet alles tegelijk.
Als je me zou kennen zou je weten dat ik …
- ontzettend fanatiek ben, écht niet wil verliezen maar gelukkig wel tegen mijn verlies kan. Of het nou om spelletjes gaat zoals Keer op Keer of Ticket to Ride of om sporten (vroeger basketbal, nu crossfit), ik ga altijd voor de winst.
- graag voor niet voor de hand liggende opties kies. Zo heb ik vroeger heel lang gebasketbald, ook al was ik standaard de kleinste op het veld. Ik ben uiteindelijk 1,63m geworden maar als 12 jarige was ik nog veel kleiner. Dit weerhield mij er overigens niet van om het duel met meiden aan te gaan die ver boven mij uit torenden.
- niet heel vaak maar wel heel graag reis. Rondtrekken met een tent is favoriet – al willen over een paar jaar ook weer graag backpacken. Waar we het eerste jaar tot aan de waterkoker toe hadden ingepakt maken we er inmiddels een sport van om zo basic mogelijk te kamperen. Inmiddels hebben we wel een wat grotere tent, want een tweepersoonstent was toch wat krap met twee kids.
- inmiddels in mijn vijfde provincie in Nederland woon. Van Zeeuws-Vlaanderen, via Noord-Brabant, Flevoland en Friesland ben ik nu al meer dan 10 jaar in Hilversum in Noord-Holland te vinden. Ik voel me snel ergens thuis, maar vind het ook wel heel erg fijn dat we voorlopig geen verhuisplannen hebben.